Abstract:
Søren Kierkegaard bestempelt de ironie als eerste bepaling van de subjectiviteit. Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir stellen in navolging van Kierkegaard dat de mens een voor-zich zijn is dat het niet in de wereld brengt. Deze scriptie onderzoekt daarom de vraag: in hoeverre is de afstand die de mens tot zichzelf en de wereld ervaart een ironische afstand te noemen? We onderzoeken de verschillende verschijningsvormen van de ironie en welke rol het speelt in de verhouding van mens en wereld. Ik zal argumenteren dat er wel degelijk een oorspronkelijke ironische ontkenning aan onze subjectiviteit ten grondslag ligt maar ook dat we pas menselijk leven wanneer we die a priori negatie een positieve inhoud weten te geven.
