Abstract:
In deze thesis is onderzocht welke kenmerken uit de veiligheidssector en de wetenschapssector een rol spelen bij het uitblijven van evidence-based policy in de veiligheidssector. Middels een vragenlijst, regressie-analyses en een inhoudsanalyse is meer inzicht gekregen in beperkende factoren voor het gebruik van wetenschappelijke kennis in de vorming van (nieuw) veiligheidsbeleid. Dit onderzoek concludeert dat de oorzaak voor dit fenomeen niet kan worden gevonden in de specifieke kenmerken van beide sectoren. Dergelijke kenmerken vormen gezamenlijk echter wel een bepaalde werkwijze en omgeving. Het onderzoek stelt dat beide sectoren op deze punten in grote mate van elkaar verschillen. Beide sectoren kunnen zich om deze reden moeilijk met elkaar verenigen, waardoor het consulteren en het opbouwen van onderling contact wordt bemoeilijkt. Het onderzoek beveelt aan te investeren in capaciteit en (financiële) middelen en het inzetten van medewerkers met kennis van- en affiniteit met beide sectoren. Op deze manier wordt er ruimte gecreëerd voor het maken van een verdiepingsslag, waarin wetenschap kan worden ingezet. Ook wordt er aandacht besteed aan het verkleinen van de discrepantie tussen beide sectoren, door het bouwen van een spreekwoordelijke brug.
