Abstract:
Abstract scriptie N. Steenhuis: Breathing and stretching one’s arms again: Het tragische en de sublieme verleiding in het late werk van Mark Rothko
Het late werk van Mark Rotkho wordt vaak geclassificeerd als ‘subliem’. De oneindige en vormeloze kleurvlakken roepen veelal associaties op met verschillende filosofische theorieën over het sublieme. Rothko heeft zich echter niet beziggehouden met dit concept, maar wel met het ‘tragische’. In mijn onderzoek richt ik mij op de vraag hoe Rothko’s denken over (zijn) kunst zich verhoudt ten opzichte van zijn late werk (1949-1970), die bekendstaan als zijn abstracte kleurvlakken. Ondanks de vaststelling dat de ‘sublieme’ duidingen van Rothko’s late werk hout snijden, blijken die interpretaties niet per se overeen te komen met Rothko’s eigen – op Friedrich Nietzsches vroege filosofie gebaseerde – tragische denken over de kunst. Beide interpretaties zijn onafhankelijk van elkaar en nopen tot een verder onderzoek naar een onderscheid tussen het sublieme en het tragische in de kunst.
