Economisch bevredigd, maar existentieel belegerd

Abstract

Michel Houellebecq fulmineert in zijn oeuvre tegen de decadentie van het post-Fordistische Westen. Hij doet dit met zoveel gif, grofheid en cynisme dat menig literatuurcriticus hem afschrijft als een vulgaire non-valeur. Wie echter tot graven is bereid, vindt onder de gitzwarte oppervlakte iets wat blinkt. Dit haal ik in deze scriptie naar boven. Ik laat zien dat Houellebecq zijn pessimistische mensbeeld ontleent aan Arthur Schopenhauer, maar dat zijn conceptie van de wil minder onwrikbaar is dan die van zijn Duitse geestverwant. En is de wil niet almachtig, zo betoog ik, dan is menselijk geluk niet onbereikbaar. Zodra we ons ontdoen van de schadelijke cultuurelementen in het contemporaine Westen, het individualisme, de reclame en de alomtegenwoordige strijd, wordt een horizon zichtbaar waaronder de westerse mens gelukkig kan zijn.