Vrijkomende agrarische bebouwing goed besteed : Een onderzoek naar de werking en optimalisering van het beleid in Brabant

Abstract

In de afgelopen tien jaren is het aantal bedrijven in de agrarische sector met een kwart afgenomen, sinds 1970 zelfs met 45%. Bedrijven die niet de mogelijkheid hebben om te vergroten en te specialiseren kiezen voor verbreding of beëindigen het bedrijf. Verwacht wordt dat deze ontwikkeling de komende decennia aanhoudt. De agrarische sector is desondanks nog steeds de drager van het landelijk gebied welke door voornoemde economische, politieke en maatschappelijke structuren aan verandering onderhevig is (Van Kempen, 2007). Hierdoor neemt de traditionele functie van de agrarische sector af waardoor meer en meer nevenactiviteiten plaatsvinden. Eerder voorzagen deze in de persoonlijke woonbehoefte van agrarische ondernemers welke door het uitblijven van opvolgers de bedrijfsactiviteiten hebben gestaakt. Op dit moment vermindert het aantal actieve bedrijven echter sneller en betreft het ook ondernemers welke economisch gezien nog niet de mogelijkheid hebben om de arbeidsmarkt te verlaten. Voor veel van deze vrijkomende agrarische bebouwing is het lastig een passende benutting te vinden. (Wijnen et al., 2000) Temeer omdat het volgens het ruimtelijke ordeningsbeleid niet toegestaan is de gebouwen en gronden te gebruiken in afwijking van het bestemmingsplan. Indien de bestemming aangepast wordt kan dit beperkingen opleveren voor de nabijgelegen agrarische functies welke wél behouden dienen te worden. Dit leidt tot leegstaande gebouwen en tenslotte tot verrommeling van het landschap doordat niet meer geïnvesteerd wordt in onderhoud en vernieuwing. Door de overheid is beleid opgesteld dat bij kan dragen aan oplossingen voor de verrommeling en behoud van het platteland. Voorbeelden hiervan zijn de ruimte-voor-ruimte regeling, plattelandswoningen en andere mogelijkheden tot functiewijziging. Daarnaast zijn enkele regelingen opgesteld (geweest) op basis van financiële bijdragen door de overheid.