Parijs zien, en dan sterven. De ruimte van zelfdoding in Parijs, 1767-1789

Abstract

Waar binnen historische suïcidologie de nadruk voornamelijk ligt op denkbeelden rondom zelfdoding, kijkt deze scriptie naar een prangend aspect ervan: de ruimte van de zelfdoding. Aan de hand van het dagboek Mes Loisirs ou Journal d’Evenements tels qu’ils parviennent à ma conaissance van de Parijse boekhandelaar Siméon-Prosper Hardy analyseert deze scriptie ongeveer tweehonderd Parijse zelfmoorden gepleegd tussen 1767 en 1789 vanuit een ruimtelijke invalshoek. Door deze zelfmoorden aan de hand van locatie (onder andere middels een kaart), manier en performativiteit te analyseren, werpt deze scriptie licht op een achterliggend web van nauw met elkaar in verband staande overwegingen als vermeende geslachtsrollen, voorstellingen van een ‘goede dood’, mogelijke boodschappen en de ruimtelijke kenmerken van een gekozen locatie. Door dit web van overwegingen te analyseren, toont deze scriptie de meerwaarde van een ruimtelijke benadering binnen historisch onderzoek naar zelfdoding.