Poëzie als paradox

Abstract

In deze scriptie worden de ideeën van het metamodernisme gebruikt om de waargenomen ideologische verschuiving in de poëzie en essays van Jeroen Mettes (1978-2006) te onderzoeken.

Ik stel in deze scriptie dat de poëzie van Mettes verklaard kan worden in het licht van een metamoderne gevoelsstructuur. De twee voornaamste delen van Mettes' werk, namelijk zijn essayistisch werk en zijn episch gedicht ‘N30’, zullen onderzocht worden in de context van een theoretisch raamwerk dat gebaseerd is op de theorieën uit het metamodernisme. Aldus zal Mettes' werk geanalyseerd worden door middel van het zogenaamde principe van oscillatie, neoromantische aspecten en tot slot in het verlengde van het performatisme. Naast dit zullen kwesties als affect en historiciteit, die centraal staan in het metamodernisme, uitvoerig behandeld worden.

Concluderend stel ik dat het werk van Mettes in grote mate geduid kan worden door middel van de theorieën van het metamodernisme.