Het Land van de Rijzende Zonde. Een onderzoek naar herinneringsvorming, collectief geheugen en nationale herinneringscultuur in het licht van het Japanse dwangprostitutiesysteem in Nederlands-Indië.

Abstract

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden in Nederlands-Indië naar schatting ruim 70.000 vrouwen van zowel inheems-Indonesische als Indo-Europese afkomst tot prostitutie gedwongen door de Japanse bezetter. In veel gevallen werden deze ‘troostmeisjes’ zes á zeven dagen per week verkracht door mannen uit alle rangen van het Japanse leger en ondergingen zij inhumane fysieke en mentale mishandelingen. Vijftig jaar lang werd er vrijwel niets geschreven of verteld over de voormalige ‘troostmeisjes’, totdat Kim Hak-Sun in de jaren negentig een katalysator werd voor een stroom van getuigenissen van voormalige ‘troostmeisjes’. Hoe kunnen individuele, gedocumenteerde herinneringen van ‘troostmeisjes’ geplaatst worden binnen de bredere context van het collectieve geheugen van de eigen nationale cultuur, en hoe wordt er vanuit dit collectieve geheugen een herinneringscultuur gevormd? Is de vorming van een herinnering onafhankelijk van het nationale klimaat of voegt zij zich naar de in het eigen land geldende herinneringscultuur rondom de betreffende historische episode?