De (affectieve) herinneringen in Katsushige Nakahashi's The Burning of Zero #BII-120: Een onderzoek naar beschouwerservaringen bij een relationeel kunstwerk
Keywords
Loading...
Authors
Issue Date
2018-05-23
Language
nl
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Abstract
Dit bachelorwerkstuk bevat een analyse van het participatiekunstwerk The Burning of Zero #BII-120 (2006) van de Japanse kunstenaar Katsushige Nakahashi (1955) dat werd uitgevoerd in Honolulu. Met dit kunstwerk wilde Nakahashi de kennis over de Tweede Wereldoorlog bij naoorlogse generaties vergroten. Dat deed hij door een groep van vijftig vrijwilligers samen een kunstwerk te laten assembleren terwijl zij herinneringen uit de oorlog met elkaar deelden. Dit kunstproject werd afgesloten met een herdenkingsmoment waarbij het kunstwerk in het bijzijn van de vrijwilligers en ongeveer tweehonderd toeschouwers werd verbrand.
Dit onderzoek brengt twee kunsttheoretische noties bij elkaar om de ervaringen van de deelnemende beschouwers bij dit kunstwerk te analyseren. Relationele esthetiek wordt behandeld, omdat het kunstwerk van Nakahashi ogenschijnlijk kenmerken bevat die door Janneke Wesseling en Nicolas Bourriaud worden toegeschreven de relationele esthetiek. Daarnaast wordt de affecttheorie besproken om de oorsprong van de ervaringen van de deelnemers te kunnen verklaren. Daarbij maak ik gebruik van de bevindingen van Jill Bennett in Empathic vision (2005). Daarin deed zij onderzoek naar beschouwerservaringen bij (performance)kunstwerken die traumatische herinneringen thematiseren.
Met behulp van deze theoretische concepten wordt het kunstwerk bevraagd. Daarbij staat de volgende vraag centraal: In welke zin was participatie van invloed op (de ervaringen van) de deelnemende beschouwers bij het uitvoeren van The Burning of Zero #BII-120 van Katsushige Nakahashi?
Uit het onderzoek blijkt dat het doel van de kunstenaar om naoorlogse generaties over de Tweede Wereldoorlog te leren is geslaagd. Dat lukte Nakahashi, omdat hij de deelnemers van verschillende generaties uit zowel de Verenigde Staten als Japan vroeg om herinneringen aan de oorlog met elkaar te delen. Daarnaast was de conversatie belangrijk omdat de herinneringen die zij deelden zich daardoor in het kunstwerk konden manifesteren. Enerzijds konden de mensen die hun herinneringen deelden de gebeurtenissen als het ware ‘herbeleven’. En anderzijds – voortbordurend op Bennett’s onderscheid tussen re-presentatieve kunst en ‘the art of sense memory’ – betoog ik dat de deelnemers van de naoorlogse generaties deels konden ervaren hoe het is om een traumatische herinnering mee te maken.
Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat participatie aan The Burning of Zero #BII-120 de affectieve dynamiek tussen het kunstwerk en de beschouwers vergrootte, waardoor de intensiteit toenam. Daardoor waren de beschouwerservaringen van de deelnemers anders dan die van niet-deelnemende beschouwers.
Description
Citation
Supervisor
Faculty
Faculteit der Letteren