Veroudering als kaskraker : Inzicht in verouderingsprocessen van glastuinbouwgebieden

Abstract

Glastuinbouwgebieden krijgen voornamelijk de laatste jaren veel politieke aandacht. Dit is niet verwonderlijk, omdat de gebieden veel ruimte innemen in een gemeente en dus geen onopvallende positie innemen in de huidige ruimtelijke ordening. Daarnaast gebeurt het regelmatig dat glastuinbouwfuncties met andere functies in conflict komen. Dit omdat ze veel oppervlakte innemen, veel lichtoverlast creëren, geluidsoverlast kunnen veroorzaken en nog belangrijker: momenteel veel hinder ondervinden van de verouderingsproblematiek. Van de ruim 13.000 hectare glas in Nederland is 4.900 hectare verouderd (Taskforce Greenports Nederland, 2008).De veroudering van een gebied kan worden omschreven als een continue reductie van de kwaliteit van een gebied; dit proces is gerelateerd aan problemen met de externe en interne ontsluiting, ruimtegebruik (o.a. openbare ruimtes), milieu en de relatie met de (constant wijzigende) omgeving. In het glastuinbouwgebied Huissen-Angeren wordt veroudering door beleidsmakers gezien als ongewenst. Hierdoor wordt herstructurering ingezet om de veroudering tegen te gaan. Maar is dit juist? Terwijl er veel geld wordt geïnvesteerd in herstructurering blijft het onduidelijk wat precies de oorzaken zijn van veroudering van glastuinbouwgebieden. Naar aanleiding hiervan is dit onderzoek opgezet met het doel om meer inzicht te genereren in de oorzaken van veroudering.