Het recht op de stad op losse schroeven? Public space de-tectives over vijandige architectuur in de openbare ruimte

Abstract

Vijandige architectuur is een uiting van ruimtelijke ongelijkheid. In het bijzonder daklozen, skaters, ouderen en anderen die in sterke mate afhankelijk zijn van de openbare ruimte worden erdoor getroffen. Public space detectives verzetten zich tegen vijandige architectuur door het creëren van maatschappelijk bewustzijn of door vandalisme. Vijandige architectuur komt volgens public space detectives voort uit een gemeentelijk streven naar een frictieloze openbare ruimte. Dit streven maakt – een eerste bezwaar – dat de ontmoetingsfunctie van de openbare ruimte wordt belemmerd. Een tweede bezwaar van public space detectives tegen vijandige architectuur is dat vijandige architectuur het recht op de stad van haar gebruikers frustreert. In die zin is vijandige architectuur volgens public space detectives een uiting van ongelijkheid en uitsluiting in de espace perçu. Dit is ook de kritiek van het dagelijks leven van Henri Lefebvre. Het feit dat vijandige architectuur gericht is op het moeilijk of onmogelijk maken van een bepaald gebruik van de openbare ruimte (espace conçu), maakt dat door vijandige architectuur mensen worden uitgesloten. Problematisch, omdat public space detectives het recht op de openbare ruimte zien als de raison d’être van de stad. Middels creatieve oplossingen geven public space detectives daarom vorm aan een in hun ogen wenselijke espace vécu.