Een onderzoek naar risicocommunicatie of beter gesteld: risico(mis)communicatie. Een kwalitatief onderzoek naar de invloeden van risicocommunicatie op de zelfdredzaamheid van de eerste generatie niet-westerse migranten

Abstract

Hoewel de risico’s van gevaarlijke stoffen een serieuze dreiging kunnen vormen voor de eerste generatie niet-westerse migranten binnen aandachtgebieden, worden op dit moment weinig voorbereidende maatregelen getroffen om de nadelige gevolgen van een incident met gevaarlijke stoffen te kunnen beperken. Hierbij lijkt huidige risicocommunicatie er niet aan te voldoen om de zelfredzaamheid van deze burgers te vergroten. Daarom is in dit onderzoek getracht te verklaren welke factoren in de risicocommunicatie ten grondslag liggen aan het voorbereidend gedrag van de onderzochte doelgroep. Naar voren is gekomen dat handelingsbereidheid van de onderzochte populatie eerste generatie niet-westerse migranten sterk samenhangt met het risicobewustzijn, het gepercipieerd gevaar, de culturele achtergrond, de waargenomen effectiviteit van de handelingsperspectieven en het vertrouwen in de afzender. De empirische bevindingen tonen aan dat risicocommunicatie meer behelst dan alleen een eenzijdige en eenmalige boodschap waarbij burgers wordt verteld hoe zij zich moeten voorbereiden op mogelijke incidenten met gevaarlijke stoffen. Erkend moet worden dat deze eenzijdige informatieoverdracht van deskundige naar leek de zelfredzaamheid niet kan vergroten en dat bij toekomstige risicocommunicatie de focus verschuift dient te worden naar een tweerichtingsvorm van communicatie waarbij aandacht wordt besteed aan de sociaal- psychologische denkprocessen van burgers.