Niet aan ons: verwetenschappelijking binnen de Katholieke Volkspartij op weg naar het CDA tussen 1965-1977

Abstract

De Katholieke Volkspartij (KVP) was anno 1965 een onmiskenbare machtsfactor in de Nederlandse politiek. In de periode tot 1977 veranderde het electorale landschap evenwel zo snel dat de KVP moeite had zich op passende wijze daartoe te verhouden. Het antwoord op deze ontwikkeling werd door de KVP slechts in uiterst beperkte mate gevonden in de wetenschap; de invloed van het zogeheten verwetenschappelijkingsproces kwam binnen de partij nauwelijks van de grond. Het Centrum voor Staatskundige Vorming (CSV), het wetenschappelijk instituut van de partij, voelde zich gewoonweg niet geroepen electoraatonderzoek te doen. Evenmin gaf het KVP-bestuur, met daarin de Nijmeegse politicoloog Leo de Bruyn, expliciete signalen af om nieuwerwets sociologisch-politicologisch onderzoek te stimuleren. Voorts werden de Permanente Programadviescommissie (PPAC), een adviserend onderzoeksgremium met daarin veel academici, opgeheven toen ze te kritisch werd.