Het onbehagen in de laatmoderniteit

Abstract

In deze thesis is onderzocht op welke wijze het ethische begrippenkader van sociale zelfontplooiing van de Nederlandse ethicus Joep Dohmen een bijdrage kan leveren aan het bestrijden dan wel intensiveren van een laatmodern onbehagen. Deze malaise wordt door Dohmen begrepen als een crisis van de moraal, maar dat begrip blijkt na sociaal-filosofisch onderzoek inadequaat. Namelijk, een sociologisering van het laatmoderne subject, dat Dohmen tot uitgangspunt neemt van zijn begrippenkader als basis voor een nieuwe publieke moraal, onthult dat hij een bepaald middenklasse-subject betreft. Met de filosoof Charles Taylor en cultuursocioloog Andreas Reckwitz wordt laten zien dat de door de laatste gesignaleerde klassenverdeeldheid problematische uitwerkt op de publieke sfeer van de laatmoderne samenleving. Dohmens filosofie blijkt te weinig sociaal en daarom ongeschikt als bijdrage aan het verhelpen van het laatmoderne onbehagen. Dat laatste moet veeleer worden begrepen als een problematiek die sociale en culturele verdeeldheid omvat en een louter morele crisis overstijgt.